Yine bir gözlem..

Yan Binamız da oturan komşunun 3 yaşında çok tatlı bir oğlu var.

Bu minik adam içeride canı sıkılınca balkona çıkıp sokak’dan geçenlerle konuşmak için onlara “Hey İnsan” diye sesleniyormuş. Bir gün balkondayken benim de dikkatimi çekti. Yani her küçük çocuk gibi “Ağbi, abla, amca” falan demiyor direkt ve gayet anlaşılır bir şekilde “Hey İnsan merhaba” diye sesleniyor :)) Sonra Kimse ona bakmayınca da gayet üzgün Annesine dönüp “Neden bu insanlar benimle konuşmuyor” dedi ! (bu kısmı anlamamıştım annesine sordum tercüme etti :D ;) ) Annesi de onu küçük bahanelerle oyalayıp avuttu.

Yaşlı bir Ruh’un genç ruhlara seslenişi gibi düşündüm. Tabii her şeyi fiziksel ve 3. Boyutta algılayanların sessizliği ve umursamazlığı ile örtülüp sağır olmuş. Bu da hayatın içinde yaşarken dikkat etmediğimiz pek çok noktalardan bir tanesi yani bir farkındalık örneği. .. Neye dikkat ediyoruz ? Neyi umursuyoruz ? Bize seslenenleri duyabiliyormuyuz ? Ya da doğanın seslerini ? İlla ismimiz ile mi seslenmeli ? İnsan bedeninde yaşayan muhteşem bir ruh olduğumuzu keşfetmeye çalışırken acaba bu kez de Denge’yi kaçırıp insanlığımızı mı unutuyoruz ? Yaşadığımızı zannederken çevremizde hangi güzellikleri kaçırıyoruz ? Hayatı bir BÜTÜN OLarak farkedebiliyormuyuz ?

Geçenlerde cafe’de otururken önümden geçiyorlardı. Annesinin elinden tutmuş tapşini tapşini yürürken ona “Hey İnsan merhaba” diye seslendim :D Önce bir şaşırdı duraksadı sonra utandı sonra gülmeye başladı :)) Selamlaştık gittiler.. Zaten çocuklarla oynamayı, onların mantığı ile onlarla konuşmayı ve onları şaşırtmaya bayılıyorum :D

Ben de tekrar kendi içime gittim ve oradaki varlığımızın muhteşemliğini , bu dünya’nın gerçekten çok komik ve sanal olduğunu görüp gülerek garson’dan bir çay daha istedim..

Alev Cedimağar

Ruhsal Denge ve Farkındalık Rehberi

(Spiritüel bir Şifacı)