Ayağını Taşa vurursan bir nedeni mutlaka vardır..

Bir gün 10 yaşlarımda babamın elinden tutmuş yürürken birden ayağımı bir şeye çaptım ve parmaklarım kırıldı zannettim. Nasıl bir acıyla gözümden yaş geldi.

Babam ne oluyor diye baktı.

Çok fena ayağımı vurdum dedim.

Ben de bekliyorum “ay kızım çok mu acıdı” diye sarılsın ilgi göstersin falan  J)

Gayet sakin

“Sen bugün Anneni mi üzdün  ?” diye sordu.

Çok şaşırdım

“Yoo üzmedim” dedim.

“Ama belli ki kötü bir şey yapmışsın yoksa ayağını taşa vurmazdın ” dedi

O an can acısıyla bu lafı niye söyledi hiçbir ilişki kuramadım. Muhtemelen şaşkın bakıyordum ki Babam devam etti..

“Eğer birine kötü bir şey yaparsan Allah mutlaka karşına çıkarıp seni uyarır. Ya taş çarpar, ya da başka bir şey. İyi düşün. Mutlaka kötü bir şey yapmışsındır ve o yüzden bu başına gelmiştir” dedi.. Sonra eğildi parmaklarıma bakıp ovaladı ve yanağımı okşayıp geçer şimdi dedi.. Galiba geçmişti J

Bu olaydan sonra O gün ne düşündüm ne buldum hiç hatırlamıyorum. Lakin o günden sonra benzer bir şey yaşadığımda hep “Acaba bugün birinin canını mı acıtıp üzdüm mü de bana böyle bir şey geri döndü” diye hep düşündüm..

Bu benim için “Ne düşünürsen, nasıl davranırsan sana mutlaka geri döner” sözünün ilk tohumu oldu. Bu tohum zamanla büyüdü yeşerdi dal budak sardı ve bir sürü düşüncelerle çiçek açtı..

Daha sonraları bu açan çiçeklerin arasındaki dikenlerin de her zaman benim olumsuz davranmamla  ilgisi olmadığını, İyi davranmayı, güzel düşünmeyi öğrendim mi acaba ?  diye ölçen Sınavlar olduğunu öğrendim.

Bazılarının da benim içimdeki gücü, cesareti, farkındalığı, Kontrolü çıkarmak için özellikle üstüme geldiğini ve bana BEN’i öğretmeye çalıştığını, en önemlisi de hepsinin arasındaki ince çizgileri görmeyi..

Öğrendim ki yaşarken FARKINDA olmak çok önemli. Hayatı, her şeyi izlemek ve işaretleri görebilmek , anlamak, uygulamak..

Öğrendim ki aslında DENGE’de kalabilmek hayatın en önemli sınavı. Denge’de bu ince çizgilerin geçtiği sınırların farkındalığı..

Öğrendim ki DEĞİŞİM’i  reddederek direnenler hep ayağını taşa çarpıyor..Çünkü Değişim her AN gerçekleşiyor.

Öğrendim ki, CESUR Olan için, Kendini KONTROL edebilmek ve var olan ilahi GÜCÜ  kullanmak çok kolay.

Öğrendim ki  her şeyin başı CESARET !

Zaten ölümden öte köy mü var ? Bin kez korkarak yaşamak yerine bir kez yüzleşip gerekiyorsa ölmeyi tercih ettim. Fakat korktuğum şey her ne ise onunla yüzleşmem daha fazla Güçlenmemi  ve daha da fazla Cesur olmamı sağladı..Öğrendikçe Güçlendim, Güçlendikçe daha fazla öğrenmeye çalıştım. En önemlisi de kendimi daha fazla sevmeyi, takdir edip gurur duymayı ve kendime güvenmeyi..

Ve Öğrendim ki, ŞÜKÜR,  Yaradana Teslimiyetin en önemli Basamağı. Ve Yaradana Teslimiyette ise şüphe, vesvese, kuruntu gibi duyguların olmadığını..

Ve öğrendim ki Dünya Okulunda İNSAN olmayı başarmak demek ruhsal mezuniyetin de anahtarı..

Ve Öğrendim ki tüm insanlar kainatın en eşsiz varlıkları ve bir gün bu Dünya’dan herkes öğrenmesi gereken zamanda her şeyi öğrenerek fakat mutlaka mezun olup ayrılacağını,..

Ve Öğrendim ki Varoluş sonsuz bir Döngü ve bu Okul hiçbir zaman öğrencisiz kalmayacak…  

Alev Cedimağar

Şifacı Rehber